Miesięczne Archiwum: sierpień 2025

Między wskazówkami zmęczonymi od czasu

Jakby ktoś zegar zatrzymał

Jest przestrzeń tylko na pustkę

Pusta jest każda godzina

Deszcz ofiarował kroplę

A może to tylko łzy są słone

Niepokój, który kradnie dni

Którą w książce przewrócić stronę

Widzę Cię pomiędzy myślami

I gdy biegnąc oglądam się za siebie

Jesteś cały czas blisko mnie

I nic nie dzieje się bez Ciebie

W ciemności za rękę mnie trzymasz

I płomień uśmiechem gasisz

Ty zbudowałaś mój świat

Nie chcę Cię nigdy stracić

I gdy Cię nie ma tak długo

Ból nie jest już tylko w sercu

Słowami krwawi mój świat

Nie tylko w kolejnym wierszu

sześćdziesiąt trzy dni

kotwica na ramieniu

w ogniu gaśnie sen

echo w ciemności

to szept spowija kanał

jak modlitwa stóp

mury jak rany

wiatr niesie krzyk rozpaczy

tu kiedyś był dom

na gruzach życie

kamień pamięta płomień

tu jest Warszawa