Dzienne archiwum: 16 sierpnia, 2025

pod ziemią
nasiono pęka

łodyga drży
lecz wspina się ku górze

liść rozwija się
choć nie wie
czyje dłonie
go dosięgną

kwiat rozchyla płatki
bez pewności
że spotka spojrzenie

korzeń w popiele
zielony oddech
w stronę nieznanego

Chodzę w mroku sama i znam dobrze tę drogę,
Gdzie niepokój w korzeniach oplata mi nogi.
Moje kroki – szelest dręczących słów,
Które cisza usypia wśród wilgotnych mchów.

I wiem, że w tobie też tkwi ból
A pod powiekami spoczywa zmęczona miłość.
Że u ciebie też jest to, co we mnie.

Bo kiedy kocham,
To jakbym odchodziła.
I kiedy odchodzę,
To jakbym kochała.
I nie rodzi się nic.
I krwawię, i tkwię,
Jakbyś był mi obcy.
I tęsknię, i wracam,
Jakbyś był mi bliski.

Idę dalej,
choć każdy krok wydaje się już czyjś.