kartografia

5 (4)

Zanim podejdę – rozkładam cię w myślach,

jak żebro wyjęte spod skóry snu.

Z twoich słów wyciągam krtań,

badam struny – wiem, który dźwięk

cię zdradzi, zanim otworzysz usta.

Zerkam pod paznokcie – tam chowasz

gniazda strachu, ślady od obgryzania

czasu, który cię nie oszczędził.

Wiem, gdzie skóra jest cieńsza,

gdzie pęknie, gdy spojrzę za mocno.

Twoje rzęsy – zasłona na rany.

Twoje ręce – mapa błagań,

których nie wyszeptałeś nikomu.

Pod językiem trzymasz gwoździe –

widzę je, zanim spróbujesz nimi krwawić.

Rozbijam cię w ciszy jak lustro –

z odłamków czytam twoje myśli,

każda z nich błyszczy solą,

każda jest mięsem na moje ostrze.

Nie dotykam – wystarcza mi oddech,

żebyś poczuł, jak zrywam z ciebie skórę.

Nie mam litości. Mam precyzję.

Przesuwam wzrok jak skalpel po twoich żyłach.

Wiem, gdzie śpisz w sobie najgłębiej,

gdzie chowasz potwora z dzieciństwa,

który szepcze ci w kręgosłup, kiedy drżysz.

Zanim mnie zaprosisz, już tam jestem.

Siedzę ci w klatce piersiowej,

liczę oddechy, sortuję wspomnienia.

Podchodzę ostatnia – kiedy już wiesz,

że nic nie ukryjesz. Bo ja wiem.

Zanim podejdę, jestem w tobie cała –

i nie masz już dokąd uciec.