miejsce poet贸w, pisarzy, tw贸rc贸w
Ma艂e rado艣ci
rosn膮 w szczelinach dnia
jak dzikie fio艂ki
kwitn膮ce bez przymusu
Ciep艂o kubka w d艂oniach
jest jak dow贸d
偶e 艣wiat potrafi trwa膰
w prostych gestach.
艢miech przypadkowego dziecka
otwiera przestrze艅 w sercu
jak klucz do dawno zamkni臋tego ogrodu.
Zapach chleba,
kt贸ry kto艣 w艂a艣nie piecze,
m贸wi wi臋cej o mi艂o艣ci
ni偶 wszystkie wielkie s艂owa.
Drobne chwile
s膮 jak ukryte gwiazdy,
niewidoczne w blasku dnia,
a jednak nios膮 niebo.
28.11.2021
Noc wisi
jak kropla tuszu
rozlana na p艂贸tnie.
Gwiazdy
rozmyte punkty
dr偶膮cego 艣wiat艂a
Cienie drzew
przypominaj膮
niezapisane litery
Cisza p臋cznieje
jak farba
na wilgotnym p臋dzlu
艢wiat 艣ni si臋
w p贸艂tonach
znikaj膮c w sobie
W偶dy li艣cie sypi膮 si臋 z drzewa,
wiatry hucz膮, g臋sta mg艂awa,
s艂once blednie, 膰mi si臋 zorza,
膰wiek deszczowy w ziemi臋 wt艂ocza.
W sadzie jab艂ko si臋 toczy,
sm臋tna rado艣膰 w ch艂odnej nocy,
zda si臋, i偶 艣wiat w 偶a艂o艣膰 stawa,
a jednak w sercu
cisza 艂askawa.
20.10.2020
nie szukam ju偶
wysp szcz臋艣liwych
na oceanie
zaton臋艂y
razem
z reklam膮 myd艂a
s贸l wypali艂a mapy
podczas gdy wiatr
rozszarpywa艂 flagi
a przewodnik
umiera艂 na szkorbut
znudzeni
bogowie
niczego po sobie
nie pozostawili
wstydz膮c si臋
pustych obietnic
lustro g艂臋bin unosi
ich jak senn膮 mg艂awic臋
z zielonych 艣wiate艂ek
s艂yszy
jeszcze tylko ten g艂os
gdy plecy
powracaj膮cego czasu
s膮 st艂uczone
W cyberprzestrzeni gwa艂tu, kana艂y rodne kobiet nadaj膮 z g艂贸wnej radiostacji 艣wie偶e niusy, jeszcze wilgotne i ciep艂e jak cia艂a niemowl膮t wrzucone na serwery za艣miecony g贸wnoburzami o aborcji.
Sweter naci膮gni臋ty na cia艂o jak prezerwatywa, chroni przed spojrzeniem gapi贸w uczepionych smartfona, niby ostatniej deski ratunku dla cz艂owieka ton膮cego w oceanie sprzecznych informacji.
M贸wi膮 o nas w slangu polityki, bilansu zysk贸w i strat, przychodu brutto, przyrostu naturalnego i ci膮g艂ej walki o terytorium wolne od spamu, hase艂 wyborczych. A martwe pokolenia rycz膮 bezg艂o艣nie, z nielicznymi, wpisanymi w karty historii przegl膮darek, imionami, kt贸re znalaz艂y miejsce na Wikipedii i tam trwaj膮, zawieszone w pr贸偶ni.
W cyberprzestrzeni gwa艂tu, jasne i nagie cia艂a nastolatek, ich r贸偶owe brodawki, troch臋 jak czu艂ka motyli, troch臋 jak s艂omki do piwa, podskakuj膮 weso艂o. Znaj膮 na pami臋膰 hasztagi, recytuj膮 teksty ulubionych piosenek i maluj膮 paznokcie w barwach wolno艣ci.
Ju偶 nie wiem, po co mi poezja, skoro, w ramach produktu zast臋pczego dostaj臋 kube艂ek z chicken wings. Coraz cz臋艣ciej czas ucieka przez palce, t艂uste od sma偶onego mi臋sa.
Zanim podejd臋 – rozk艂adam ci臋 w my艣lach,
jak 偶ebro wyj臋te spod sk贸ry snu.
Z twoich s艂贸w wyci膮gam krta艅,
badam struny – wiem, kt贸ry d藕wi臋k
ci臋 zdradzi, zanim otworzysz usta.
Zerkam pod paznokcie – tam chowasz
gniazda strachu, 艣lady od obgryzania
czasu, kt贸ry ci臋 nie oszcz臋dzi艂.
Wiem, gdzie sk贸ra jest cie艅sza,
gdzie p臋knie, gdy spojrz臋 za mocno.
Twoje rz臋sy – zas艂ona na rany.
Twoje r臋ce – mapa b艂aga艅,
kt贸rych nie wyszepta艂e艣 nikomu.
Pod j臋zykiem trzymasz gwo藕dzie –
widz臋 je, zanim spr贸bujesz nimi krwawi膰.
Rozbijam ci臋 w ciszy jak lustro –
z od艂amk贸w czytam twoje my艣li,
ka偶da z nich b艂yszczy sol膮,
ka偶da jest mi臋sem na moje ostrze.
Nie dotykam – wystarcza mi oddech,
偶eby艣 poczu艂, jak zrywam z ciebie sk贸r臋.
Nie mam lito艣ci. Mam precyzj臋.
Przesuwam wzrok jak skalpel po twoich 偶y艂ach.
Wiem, gdzie 艣pisz w sobie najg艂臋biej,
gdzie chowasz potwora z dzieci艅stwa,
kt贸ry szepcze ci w kr臋gos艂up, kiedy dr偶ysz.
Zanim mnie zaprosisz, ju偶 tam jestem.
Siedz臋 ci w klatce piersiowej,
licz臋 oddechy, sortuj臋 wspomnienia.
Podchodz臋 ostatnia – kiedy ju偶 wiesz,
偶e nic nie ukryjesz. Bo ja wiem.
Zanim podejd臋, jestem w tobie ca艂a –
i nie masz ju偶 dok膮d uciec.
