miejsce poet贸w, pisarzy, tw贸rc贸w
sze艣膰dziesi膮t trzy dni
kotwica na ramieniu
w ogniu ga艣nie sen
echo w ciemno艣ci
to szept spowija kana艂
jak modlitwa st贸p
mury jak rany
wiatr niesie krzyk rozpaczy
tu kiedy艣 by艂 dom
na gruzach 偶ycie
kamie艅 pami臋ta p艂omie艅
tu jest Warszawa
w arterii do nieuporz膮dkowania
wysypuj膮 si臋 z r膮k
ta艅cz膮ce kwiaty
oddychamy drobnymi liniami
niesieni przerywanym 艣wiat艂em
przez bram臋
nad roz艂o偶yste sny
jak pola z we艂nianych pi贸r
pachn膮cy burz膮
wtargn膮艂 nagle z impetem
przez otwarte okno
zata艅czy艂 z firank膮
rozbuja艂 zas艂ony
niczym 偶agle
na wzburzonym morzu
tchn膮艂 偶ycie
w wybudzone
z letargu wiersze
wersy pofrun臋艂y
pod sufit
niczym lekkie pi贸rka
zd膮偶y艂 jeszcze
rozwia膰 mi w艂osy
wt贸rowa艂y mu rado艣nie
wdzi臋czne za podmuch
nag艂ej wolno艣ci
a on tylko zachichota艂
i pogna艂 dalej
ona przysz艂a
jakby pami臋ta艂a to miejsce
z innego 偶ycia
brzeg podnosi艂 si臋 i opada艂
jakby oddycha艂 razem z ni膮
morze nie mia艂o wody
tylko senn膮 mg艂臋
on czeka艂
jak czekaj膮 ci
kt贸rzy ju偶 raz utracili mi艂o艣膰
nie by艂o imion
nie by艂o s艂贸w
tylko pami臋膰 cia艂a
nie ca艂owali si臋
rytua艂 nie zna po艣piechu
ich oczy nie szuka艂y cudu
one nimi by艂y
stali si臋 kochankami
sp贸藕nionymi o jedno 偶ycie
potem odesz艂a
nie w gniewie
nie w 偶alu
jakby kto艣 przywo艂a艂 j膮
z innego brzegu
horyzont wch艂on膮艂
jej sylwetk臋 艂agodnie
jakby czas zrezygnowa艂 z istnienia
on zosta艂
i czeka艂 z nadziej膮
偶e kiedy艣
zn贸w przyjdzie
Je艣li mi艂o艣膰 ma kszta艂t
To na pewno nie jest sercem
Nie wiem jak narysowa膰 jej znak
Ale mie艣ci si臋 w Twojej r臋ce
Je艣li kocha膰 mo偶na w kolorze
To nie jest on czerwony
Czasem ma oczu Twoich blask
A czasem jest kameleonem
Je艣li mi艂o艣膰 mo偶na us艂ysze膰
To nie brzmi jak fortepian
To s艂贸w Twoich d藕wi臋k
I wtedy gdy si臋 u艣miechasz
Je艣li mo偶na bez Ciebie 偶y膰
To na pewno tak nie potrafi臋
Mo偶e kolejne dni nie przyjd膮 ju偶
I wtedy b臋dzie mi 艂atwiej
Schowaj tylko prosz臋 t臋 mi艂o艣膰
Nawet do najg艂臋bszej kieszeni
Bym jak najbli偶ej Ciebie m贸g艂 by膰
I 偶eby nikt ju偶 tego nie zmieni艂
cz臋艣膰 I
Samir臋 o oliwkowej sk贸rze
(jest anio艂kiem?),
zbudzi艂 trzask szyby,
jakby p臋ka艂a noc
a niebo krzycza艂o.
Najbardziej chcia艂a uchroni膰 marzenie
o miejscu, w kt贸rym 艣miech
nie cichnie.
Nie b臋dzie tu cudu,
dzi艣 nie pojawi si臋
Prorok, Mesjasz
ani Chrystus.
Drzewo rodowe Samiry
sp艂on臋艂o.
Zosta艂y tylko
osmalone ga艂臋zie,
bez li艣ci.
Ubrana w obce spojrzenia,
zamkn臋艂a spi偶owe drzwi
duszy.
Spogl膮da teraz przera偶onymi,
hebanowymi oczyma
na 艣wiat, a ten wo艂a:
“U艣miechnij si臋,
przecie偶 zosta艂a艣
w艣r贸d 偶ywych!”
cz臋艣膰 II
Samira:
Patrzysz na mnie,
jakby艣 widzia艂a 艣wi臋ty obrazek.
A ja ucz臋 si臋 oddycha膰 cicho,
偶eby nikt nie s艂ysza艂,
偶e 偶yj臋.
Nie chc臋 by膰 anio艂kiem,
nie pami臋tam Kany.
Pami臋tam krzyk matki
i popi贸艂 na chlebie.
Jest we mnie wstyd,
偶e prze偶y艂am,
braciszek by艂 m艂odszy
o jedno uderzenie serca.
Nie umiem si臋 u艣miecha膰.
zetn臋 dla ciebie
bez zmi艂owania r贸偶e
dla ulgi
nie dla pi臋kna
bo mam w sobie
kolce niepos艂usze艅stwa
a 偶adna z nich
nie b臋dzie twoj膮 ozdob膮
b臋d膮 cierpia艂y
gdy us艂ysz膮
trywialne “sto lat”
jakby jeszcze
mia艂o co艣
mi臋dzy nami
trwa膰
podaruj臋 ci r贸wnie偶
u艣miech w celofanie
i ju偶
nie b臋d臋 艂adna
nie b臋d臋 spokojna
mi艂a
wyrozumia艂a
wyjd臋 bez makija偶u
nie schowam gniewu
w koronkach sumienia
zrobi臋 siebie
po swojemu
krusz臋 ci臋 w d艂oniach
jak najdro偶szy kryszta艂 i
my艣l臋 tylko o tym, 偶eby
nie wci膮gn膮膰 si臋 na sta艂e
numery telefon贸w s膮 zb臋dne
jak wydrukowane na papierze poradniki guru sukcesu
jeste艣my pokoleniem, kt贸re kocha zbiera膰 odpady i 艣mieci
mo偶e dlatego w艂a艣nie w 艂onie spo艂ecze艅stwa
ro艣nie niezdolny do samodzielnego istnienia cz艂owiek
i wydaje si臋, i偶 stanowi on idea艂, brakuj膮ce ogniwo
pomi臋dzy ma艂p膮 a nadcz艂owiekiem
ostatnie ogniwo 艂a艅cucha, na kt贸rym trzymaj膮
jak na kr贸tkiej smyczy, ludzko艣膰 zaprz臋gni臋t膮
do wy艣cigu szczur贸w
patrz臋 na to spo艂ecze艅stwo, kt贸re nieustannie
bierze udzia艂 w biegu, w kt贸rym pomi臋dzy biegaczy
trafia kulawy szczur, kt贸remu nale偶y si臋 pierwsze艅stwo,
aby przypadkiem nie poczu艂 si臋 wykluczony.
mo偶e zastanawiasz si臋, dok膮d do zmierza,
ale moje my艣li biegn膮 bez ko艅ca,
nie widz臋 w tym kierunku, sensu, ani celu.
to wy艂膮cznie podr贸偶.
wyci膮gam z kosza co lepsze wnioski.
