Kategoria: wiersze

upalny poranek

trawa miękka pod stopami

cień tuli kwiaty

wiatr niesie zapach

słońce topi letni sen

cisza śpiewa wśród liści

Małe radości

rosną w szczelinach dnia

jak dzikie fiołki

kwitnące bez przymusu

Ciepło kubka w dłoniach

jest jak dowód

że świat potrafi trwać

w prostych gestach.

Śmiech przypadkowego dziecka

otwiera przestrzeń w sercu

jak klucz do dawno zamkniętego ogrodu.

Zapach chleba,

który ktoś właśnie piecze,

mówi więcej o miłości

niż wszystkie wielkie słowa.

Drobne chwile

są jak ukryte gwiazdy,

niewidoczne w blasku dnia,

a jednak niosą niebo.

28.11.2021

Jest jak oddech

który unosi się

pod skórą chwili

W jego obecności

świat zwęża się

do ciepła dłoni,

drżenia powiek.

Jest niewidoczny

a jednak wszystko

kręci się

wokół jego ciszy

To w nim

każde jutro

nabiera znaczeń

jakby życie

uczyło się mówić

od nowa.

Noc wisi

jak kropla tuszu

rozlana na płótnie.

Gwiazdy

rozmyte punkty

drżącego światła

Cienie drzew

przypominają

niezapisane litery

Cisza pęcznieje

jak farba

na wilgotnym pędzlu

Świat śni się

w półtonach

znikając w sobie

Wżdy liście sypią się z drzewa,

wiatry huczą, gęsta mgława,

słonce blednie, ćmi się zorza,

ćwiek deszczowy w ziemię wtłocza.

W sadzie jabłko się toczy,

smętna radość w chłodnej nocy,

zda się, iż świat w żałość stawa,

a jednak w sercu

cisza łaskawa.

20.10.2020

nie szukam już

wysp szczęśliwych

na oceanie

zatonęły

razem

z reklamą mydła

sól wypaliła mapy

podczas gdy wiatr

rozszarpywał flagi

a przewodnik

umierał na szkorbut

znudzeni

bogowie

niczego po sobie

nie pozostawili

wstydząc się

pustych obietnic

lustro głębin unosi
ich jak senną mgławicę
z zielonych światełek

słyszy
jeszcze tylko ten głos

gdy plecy
powracającego czasu
są stłuczone

W cyberprzestrzeni gwałtu, kanały rodne kobiet nadają z głównej radiostacji świeże niusy, jeszcze wilgotne i ciepłe jak ciała niemowląt wrzucone na serwery zaśmiecony gównoburzami o aborcji.

Sweter naciągnięty na ciało jak prezerwatywa, chroni przed spojrzeniem gapiów uczepionych smartfona, niby ostatniej deski ratunku dla człowieka tonącego w oceanie sprzecznych informacji.

Mówią o nas w slangu polityki, bilansu zysków i strat, przychodu brutto, przyrostu naturalnego i ciągłej walki o terytorium wolne od spamu, haseł wyborczych. A martwe pokolenia ryczą bezgłośnie, z nielicznymi, wpisanymi w karty historii przeglądarek, imionami, które znalazły miejsce na Wikipedii i tam trwają, zawieszone w próżni.

W cyberprzestrzeni gwałtu, jasne i nagie ciała nastolatek, ich różowe brodawki, trochę jak czułka motyli, trochę jak słomki do piwa, podskakują wesoło. Znają na pamięć hasztagi, recytują teksty ulubionych piosenek i malują paznokcie w barwach wolności.

Już nie wiem, po co mi poezja, skoro, w ramach produktu zastępczego dostaję kubełek z chicken wings. Coraz częściej czas ucieka przez palce, tłuste od smażonego mięsa.