współczesna twórczość literacka
uszczypnęła lewa ręka prawą
prawa lewej wykręciła palce
lewe płuco przestało oddychać by prawe było słabsze w walce
prawa noga kopnęła lewą
a nerki pobiły się o bezwartościowe kamienie
tylko serce choć prawe bije po lewej stronie
a półkule głowią się gdzie się podział rozum
Nie, to wyłącznie teza, że rzeczywistość to nic innego, jak złudzenie, sen, zbiór wierzeń i przeświadczeń, które są oderwane od…
Ciekawa teza
Gdzieś słyszałem, że historię piszą mocarstwa.
Ważne, że czujesz. I może przeczekaj to, a nie siłuj się.
To ma sugerować istnienie rzeczywistości a'la Matrix? Czy coś bardziej transcendentalnego?
Logo twórcy: Writer Content
Logo: Przykład
Logo edukacyjne: Edus
Logo marki: esteta
Logo fundacji: Humanitares
Logo twórcy: WebStahl
Logo osobiste: Dom Zwierząt
Logo własne: Kraken
Znałeś ją osobiście.
Rękę, Biankę, Bożenkę?
Aśkę? Osobiście nie. Wiem tylko, ze bała się raka.
Ja się nie boję. Ale nie mam takiego poczucia humoru…
Choć prawa z lewą wciąż się wadzi,
a ciało siebie samo zdradzi,
choć płuco jedno tchu odmawia,
to rozum w mroku się wyłania
To jednak ręka — nawet zła
czasem podaje kromkę z dnia,
a noga, która w złości kopie,
czasami wspiera na własnej stopie.
Choć nerki tłuką się o głazy,
one wciąż czyszczą ból bez skazy.
I serce, choć po lewej stronie,
bije dla wszystkich w dobrym tonie.
Więc póki wewnątrz tli się siła,
by jedna część drugą chroniła,
to jeszcze człowiek nie przegrany
lecz w drodze. Cały. Choć rozdarty.
Miło być supportem przed Twoim Komentarzem.
Liczę, że moją skromną niemyślą Cię nie urażę? 🙂
Support? Czy to jest wdzięczna rola?
Twoja niemyśl to czysta perła,
co błyszczy bardziej niż cała scena.
Nie urażona! Wręcz ujęta!
Twoja pokora to rzecz niepojęta.
Więc pisz, supportuj, wchodź w światła blask –
Twoje słowa mają wielki …. poklask.
Perły, to tylko łzy rzucane przed tymi przy korycie
– życie…
Skrobię po duszy moje szkle
to, co się z głowy wyrwać chce
unikam światła blasku
nie yestem dla poklasku
Miłego dnia. :))
Żyć ciężko a chorować jeszcze gorzej.
świat taki jest, ze nikt nie lubi tych, co bez uśmiechu umierają
Nie można edytować, więc dodam:
zmarła Aśka Kołaczkowska, razem z uśmiechem…
Aśka z lekkością unosiła słowa, budziła kolory, by szarościom stawiać zapory.