<!-- wp:audio {"id":5495} --> <figure class="wp-block-audio"><audio controls src="https://poezja-proza.pl/wp-content/uploads/2025/10/ttsMP3.com_VoiceText_2025-10-24_20-10-12.mp3"></audio></figure> <!-- /wp:audio --> <p>Twój kumpel nadal grzebie.<br />Dawno umarłeś, on wciąż cię szuka.<br />Może nie lubi kobiet? – sarkazm, jak on,<br /><span style="font-size: revert; color: initial;">gryzie powietrze.</span></p> <p>Pochowano cię dawno temu;<br />kości przegniły, popiół zmieszał się z ziemią,<br />a on wciąż nie pogodził się z faktem.</p> <p>– W złego słowa znaczeniu.</p> <p>Może to wynik sumienia,<br />a może jego braku.<br />Minęło ćwierć wieku –<br />żywi wciąż grzebią w umarłych.</p> <p>Pewnie nigdy nie dowiem się, kto cię zabił,<br />tak samo jak on nie zobaczy twojej ostatniej koszuli.</p> <p>Irytuje mnie ich egocentryzm,<br />zrzucanie własnych win,<br />przysypywanie innych błotem.</p> <p>Przez lata... ch*j mnie to obchodziło.<br />Ich popaprane sumienia,<br />niczym zombie, uganiające się za cieniami.</p> <p>Groby pomarłych niebawem się otworzą.<br />Po co im to?</p> <p>Ich winy i grzechy<br />przygniotły cmentarz.</p> <p>22 października 2025<br />/wiersz wolny, liryka refleksyjno-egzystencjalna z elementami prozy poetyckiej/</p>

Twoje imię w moich myślach drży, jak liść, który nie może opaść. Dawno umarłeś, a pamięć o Tobie ciągle woła. Ich słowa krążą wokół innych, jak cień, który próbuje zakryć własne ręce. Nie widzą, że prawda płynie w powietrzu, że milczenie nosi ciężar, którego nie można oszukać. Ich dłonie — skryte, pełne lęku i niepokoju — nie patrzą w oczy. Czuję ich grzech w oddechu, w każdym spojrzeniu, w każdym westchnieniu, w każdym ukrytym słowie. Próbują ukryć swoje grzechy, ich oskarżenia wobec innych są tylko ich mgłą. Rosną jak ciernie, dogasają na zgliszczach, i choć groby nie mówią, słychać ich głos, śmiech oraz ostatni twój dech. 23.10.2025 r. /wiersz wolny o strukturze poetyckiej prozy/