Spokój duszy

Dwunasta w nocy symbolizuje godzinę duchów – przełom dwóch światów, moment balansowania na krawędzi, ostatni moment dnia, a także metaforycznie chwile końca czy głębszej refleksji. Tasowanie kart odnosi się do rozdawania losu i prób zmiany układu zdarzeń, czyli do metafory wpływu człowieka na własne życie i przeznaczenie. Rozkładanie dłoni obrazuje bezradność, a szarpanie się z przeznaczeniem – wysiłek zmiany losu, który jednak nieuchronnie toczy się własnym torem. Mgliste wspomnienia bez fajerwerków podkreślają ulotność i zwyczajność wspomnień – rozmyte, pozbawione szczególnych emocji, znaczenia czy spektakularnych efektów. Interpunkcja i układ wiersza są starannie przemyślane: zachowana została pełnia zdań, jak w prozie – wielka litera nie pojawia się na początku każdego wersu ani zwrotki, a kropki i przecinki występują jedynie tam, gdzie kończy się zdanie, co nadaje tekstowi naturalną narracyjność. Wreszcie „Ulga przyszła w kolorach” – kolor nie jest metaforą, lecz został użyty dosłownie. Jego świadomość pozwoliła wyeliminować dwie z trzech możliwości w rozstrzyganym dylemacie. Więcej szczegółów dotyczących kolorów nie mogę podać.

Metafory w tym wierszu są świadomie dobrane i nieprzypadkowe – wynikają z konkretnych zdarzeń i emocji, które nie są dostępne dla czytelnika z zewnątrz. Dlatego trudno oczekiwać, by ich sens był oczywisty dla kogoś, kto nie zna kontekstu.

Interpunkcja jest dokładnie tam, gdzie powinna. A określenie, że tekst „stwarza wrażenie utworu poetyckiego”, jest nietrafne – poezja nie jest „wrażeniem”, lecz faktem.
To, że nie rozumiesz pointy, jest naturalne – nie byłeś świadkiem zdarzeń ani rozmów, które doprowadziły do jej powstania. Wiersz miał swojego adresata i właśnie w tym tkwi jego sens.

Poezja nie musi być tezą, ani spełniać wymagań logiki. Jest zapisem uczuć, obrazów i przeżyć – a te nie potrzebują niczyjego potwierdzenia, by istnieć.