współczesna twórczość literacka
widziałam wiatr
jak włosy rozpuścił
i potargany wracał do domu
widziałam deszcz
co stopy przemoczył
nie wchodząc w żadną kałużę
widziałam nas
przez dziurkę od klucza
choć klamka już dawno zapadła
o miłości!
wyrwij mi pióro
bym nie pisała nic
do wiosny
kiedy nie mogą zasnąć
zaczynają liczyć
wszystkie owieczki
które odmówiły modlitwy
Spacer od zawietrznej strony pradoliny
okazał się zbawienny i błogo nasączony
aromatem rozwianych wątpliwości
w takich wędrówkach
zawsze mogła liczyć na
ciepłą gładką i mocną rączkę
parasola
poczuła się wolna i zaopiekowana nawet
w najbardziej zawiłych meandrach duszy…
rozpięła popielate palto
na szerokość wąskich ramion
rozsypała dziurki
drewnianych guzików
na wilgotnym dywanie mchu
pionierskiej rośliny
która przetrwała dinozaury…
znacząc tym powrotną drogę
intuicyjnej ścieżki przetrwania
nie zalewanej deszczem meteorytów
czy podtapianej falą kulminacyjną łez
ale zacieranej rozsypanym popiołem
*sentencja autorstwa mojej znajomej, mistrzyni gier słownych
Każdy ma swój Tybet
do przekonania
leżę na wznak w dolinie
i zaczynam liczyć kosmosy
jeden dwa sześć osiem…
Obracam się na lewy bok
i wracam do kosmosów…
purpurowy różowy blado biały…
na prawym boku czuję wiatr
jedyny punkt zaczepienia
dla kołyszącego się źdźbła trawy
dzisiaj niedziela
rosołu nie będzie!
lubię myśli
z wolnego wybiegu
są oczkiem w mojej głowie
proszę odebrać pocztę wewnętrzną
Dziękuję. Wydaje mi się, że dokładnie tak zrobiłam jak napisałaś, a nadal na stronie wyświetlam się jako M.M Ale to…
Pewnie taka, że jedni wiedzieli na co kupują bilety, a drudzy kupili w ciemno z nadzieją, że będzie ubaw. Cytując…
Ciekawe spostrzeżenia. Nie da się potwierdzić i nie da się zaprzeczyć, ale zanim odpowiem prześpię się z tym tematem i…
Witaj, Z oficjalnego konta ponieważ właśnie pracuję nad kodami, a robię to często na żywo. Dziękuję za miłe słowa i…