miejsce poetów, pisarzy, twórców
widziałam wiatr
jak włosy rozpuścił
i potargany wracał do domu
widziałam deszcz
co stopy przemoczył
nie wchodząc w żadną kałużę
widziałam nas
przez dziurkÄ™ od klucza
choć klamka już dawno zapadła
o miłości!
wyrwij mi pióro
bym nie pisała nic
do wiosny
kiedy nie mogą zasnąć
zaczynają liczyć
wszystkie owieczki
które odmówiły modlitwy
Spacer od zawietrznej strony pradoliny
okazał się zbawienny i błogo nasączony
aromatem rozwianych wątpliwości
w takich wędrówkach
zawsze mogła liczyć na
ciepłą gładką i mocną rączkę
parasola
poczuła się wolna i zaopiekowana nawet
w najbardziej zawiÅ‚ych meandrach duszy…
rozpięła popielate palto
na szerokość wąskich ramion
rozsypała dziurki
drewnianych guzików
na wilgotnym dywanie mchu
pionierskiej rośliny
która przetrwaÅ‚a dinozaury…
znaczÄ…c tym powrotnÄ… drogÄ™
intuicyjnej ścieżki przetrwania
nie zalewanej deszczem meteorytów
czy podtapianej falÄ… kulminacyjnÄ… Å‚ez
ale zacieranej rozsypanym popiołem
*sentencja autorstwa mojej znajomej, mistrzyni gier słownych
Każdy ma swój Tybet
do przekonania
leżę na wznak w dolinie
i zaczynam liczyć kosmosy
jeden dwa sześć osiem…
Obracam siÄ™ na lewy bok
i wracam do kosmosów…
purpurowy różowy blado biaÅ‚y…
na prawym boku czujÄ™ wiatr
jedyny punkt zaczepienia
dla kołyszącego się źdźbła trawy
Las sumień i głos się jeży.
dzisiaj niedziela
rosołu nie będzie!
lubię myśli
z wolnego wybiegu
są oczkiem w mojej głowie
