Przemiał

Tynkuję twarz.
Krew na ustach.
Wciskam stopy
w imadła szpilek.
Ruszam w tryby miasta.
Przedzieram się
przez arterie
z betonu.

Nad głową
żelbetonowe szczęki
przeżuwają
resztki nieba.

Domy
z obdartą skórą
odsłaniają blizny murów.

Tłum –
bezimienna masa
miażdży własne cienie.
Mój powolny krok
to dla niej obelga.

Słyszę tylko własne kroki –
jedyny żywy rytm:
Stuk.
Stuk.
Stuk.