Strój i obyczaje to dziedzina badająca codzienne życie ludzi, normy społeczne oraz sposób, w jaki kultura wyrażała siebie przez ubiór i rytuały. Już w prehistorii ubranie pełniło funkcję ochronną, praktyczną i symboliczną, a zdobione elementy świadczyły o przynależności do grupy lub plemienia. W starożytności strój był wyrazem statusu społecznego, religii i ról władzy – Egipcjanie nosili lniane szaty, Grecy tuniki i himation, Rzymianie togę.
W średniowieczu ubiór różnicował stany społeczne, a bogate zdobienia wskazywały na pozycję w hierarchii. Obrzędy, ceremonie, święta i rytuały codzienne regulowały życie społeczne i religijne. Renesans przyniósł elegancję, przepych i inspiracje antykiem w stroju oraz obyczajach dworskich. Barok podkreślał teatralność, dramatyzm i dekoracyjność ubioru, a zwyczaje codzienne wiązały się z ceremoniałem i protokołem. Oświecenie wprowadzało prostotę, symetrię i racjonalność zarówno w stroju, jak i w zachowaniu społecznym. XIX wiek to zmiany obyczajowe, emancypacja kobiet, rozwój życia miejskiego i nowych norm społecznych. XX wiek wprowadził różnorodność stylów, swobodę ubioru, globalne inspiracje i przemiany w zachowaniach codziennych. Strój i obyczaje były również narzędziem kontroli społecznej, a zarazem wyrazem indywidualności. W kulturze popularnej, literaturze i sztuce odzwierciedlały zmiany estetyczne i mentalne społeczeństw.
Moda, rytuały, etykieta i zwyczaje to elementy życia codziennego, które kształtowały mentalność ludzi. Ubiór i obyczaje informowały o statusie, wieku, płci i przynależności społecznej. Analiza strojów pozwala zrozumieć technologię materiałów, włókiennictwo i rzemiosło. Obserwacja obyczajów ukazuje rytm życia, święta, zabawy i pracę codzienną. Historia stroju i obyczajów pomaga zrozumieć zmiany społeczne, polityczne i kulturowe. Badanie ubioru i rytuałów ukazuje także wpływy międzykulturowe. Strój i obyczaje były inspiracją dla literatury, malarstwa i teatru. Współczesna analiza obejmuje również wpływ mody, reklamy i mediów na codzienność.