miejsce poetów, pisarzy, twórców
Dni spadajÄ… jak kartki z kalendarza.
CelebrujÄ™ istnienie.
Podajesz puchar bianco,
tęczę zamkniętą w kroplach wina.
Budzi się apetyt na życie.
Nie ma jutra dla słów,
nie ma dla czułości.
Toast.
Za poranki po nocach zdarzeń,
za ciszÄ™ twoich oczu,
melodię bez słów,
ukojenie niepokoju.
Za szczęście, które nie zna starości.
Kochany, gdybyś nie istniał
moje życie byłoby prostsze.
W zaułkach pomieszkują pluskwy. Ciężarne kotły niebawem przyniosą urodzaj. Będzie nam gorzko i ciepło. A kanalia, która nie czuwa nad postępem społeczeństwa, stanie się pożywką dla prasy, która chętnie grasuje po nurtach mainstreamu, gdzie znaleźć można najciekawsze odpady. Przeżywamy recykling. Nadajemy śmieciom zupełnie nową rangę i kochamy bezużyteczne rzeczy. Zresztą, widać to w necie.
Gdy przechadza się ulicą, a ja spoglądam na miękkiego lamusa, jestem za masowym poborem do wojska, anihiliacją i depopulacją. Nocami słyszę, jak pęka skorupa ziemska. A może to nie są pęknięcia, a zwyczajnie, ziemia też puszcza bąki i dostaje sraczki, odbija się tym społeczeństwem jak tanim żarciem. Nie chcemy tego, co dobre, a wyłącznie tego, co najlepsze, dlatego zamieniliśmy standardy na uniwersalne wymagania, których nikt nie spełnia, bo nie potrafi postawić się w roli obietnicy.
Nie jestem już człowiekiem. Dogaduję się z drzewem, przysługuję ptakom, i nie uważam, że jestem nerwowy. To wyłącznie inteligencja.
Opowieść o spotkaniu, które nie prosi o jutro. O dÅ‚oniach, co zostajÄ… obok, choć wiedzÄ…, że nie zatrzymajÄ… nocy. Szept o bliskoÅ›ci bez potrzeby posiadania, dotyk, który nie pyta o odwzajemnienie. Bez obietnic, bez pożegnania… Tylko cisza i zapach, który zostaje w pamiÄ™ci ciaÅ‚a, gdy wszystko inne milknie.
Posłuchaj.
Zniknij na chwilÄ™ –
dokładnie tam, gdzie nic nie trzeba wyjaśniać.
Poczuj stratÄ™, zanim siÄ™ wydarzy.
I pozwól jej zostać…
przeminÄ…Å‚eÅ›
jak ślad po skrzydłach ćmy
odtąd nie zapalam światła
nie wracasz
przestałam liczyć kroki
w twojÄ… stronÄ™
nie muszę już mówić
żebyś mnie słyszał
w ciszy mieści się wszystko
czego nie nazwaliśmy
lżej
nie przygniatają już zbędne słowa
o przyjaźni
Może przyszedÅ‚ okres, w który wcale nie trzeba romantyzować i idealizować samego siebie, jako gatunku, gdy patrzy czÅ‚owiek w lustro, w którym nie jest odbita jego osobista rzeczywistość, ale ogólna przynależność do okreÅ›lonego królestwa zwierzÄ…t. Gdyby spojrzeć na to w ten sposób: jeÅ›li istnieje gdzieÅ›, daleko w kosmosie, jakaÅ› odlegÅ‚a cywilizacja, to my dla niej także stanowimy obcÄ… formÄ™ życia, kosmitów. Ale nie w tym rzecz, ani nie w tym problem. Jego raczej dopatrujÄ™ siÄ™ w samym sÅ‚owie “czÅ‚owiek”, które przecież niesie nie tylko brzemiÄ™ najróżniejszych filozofii, sztuki, technologii, ale przede wszystkim pewne, mentalne zobowiÄ…zanie do czynienia dobra, które bywa tylko i wyÅ‚Ä…cznie, mnie lub bardziej, umowne. Kochamy idealizować i romantyzować zjawiska takie, jak talent, wrażliwość, empatia, czy inteligencja. I niejednokrotnie przychodzi moment zimnego szoku, gdy cechy wczeÅ›niej wspomniane, gdy dysponuje nimi konkretny czÅ‚owiek, nawet, jeÅ›li pchajÄ… go w stronÄ™ piÄ™kna lub wyuzdanej estetyki, nie oznacza to, że pchajÄ… go w stronÄ™ dobra. Czy oznacza to, że dobro nie jest piÄ™kne? Czy piÄ™kno, samo w sobie, jest o wiele bardziej brutalne, niż nam siÄ™ wydaje.
Jestem skłonny powiedzieć tylko tyle, może jestem człowiekiem, cokolwiek to znaczy. Z pewnością jestem zwierzęciem i doskonale rozumiem, jakie następstwa niesie ze sobą takowy stan rzeczy. Z pewnością jestem, przede wszystkim, zwierzęciem, które, jak każde inne zwierzę, dysponuje fizyczną siłą, sprawnością, intelektem i inteligencją, instynktem, intuicją, wrażliwością i empatią. A nader wszystko, pośród tych zwierząt jestem predatorem. Tym właśnie jestem. I nie doskwiera mi zbyt wiele, może wyłącznie tyle, iż nieustannie jestem głodny i spragniony, a nie wiem nawet czego tak na prawdę chcę. Nie wiem nawet czym jest to we mnie, co pragnie tego, czego nie umiem uchwycić, dlatego trawią mnie nieustające pożądanie i pragnienie, szaleństwo, niemoc i rozpacz, a nader wszystko, czuję, iż zdarza mi się toczyć życie w amoku, bo pragnę tego, a gdybym wiedział, czego pragnę, z pewnością bym to już miał.
wiersz miałem w sobie
dłonie twoje trzymając
poezję całą
