miejsce poetów, pisarzy, twórców
zetnÄ™ dla ciebie
bez zmiłowania róże
dla ulgi
nie dla piękna
bo mam w sobie
kolce nieposłuszeństwa
a żadna z nich
nie będzie twoją ozdobą
będą cierpiały
gdy usłyszą
trywialne “sto lat”
jakby jeszcze
miało coś
między nami
trwać
podaruję ci również
uśmiech w celofanie
i już
nie będę ładna
nie będę spokojna
miła
wyrozumiała
wyjdę bez makijażu
nie schowam gniewu
w koronkach sumienia
zrobiÄ™ siebie
po swojemu
Tak więc Trenerze, Twoja nauka się przydała.
Spadając nie dotknęłam głową, jakby zawisła nade mną,
pamiętając, że mam chronić ją jak oka.
DziÅ› nadaÅ‚am jej imiÄ™. CzuÅ‚am, że to naturalna kolej rzeczy. Jest we mnie i poza mnÄ… jednoczeÅ›nie. Nie potrafiÄ™ już mówić o niej jak o cieniu, bo jest kimÅ›, kto siedzi przy moim stole, je z moich talerzy, trzyma sÅ‚uchawkÄ™ pod prysznicem…
Czasem w nią milczę kiedy nie mam siły mówić. Karmię ją łzami, które wypływają bez zaproszenia. Przynoszę jej wspomnienia jak puste szklanki, by mogła napełnić je goryczą i zwątpieniem.
Ona mnie boli. Wgryza siÄ™ od Å›rodka jak rdza, która zjada metal, jak powolny mróz, co rozsadza kamieÅ„. Zdziera ze mnie kawaÅ‚ki tego, co chciaÅ‚am, by już nie bolaÅ‚o i zostawia pustkÄ™ – lodowatÄ…, bezksztaÅ‚tnÄ…, nie do nazwania.
Potrzebujemy siebie nawzajem, choć nie chcę tego przyznać. Jestem dla niej domem i więzieniem. Im bardziej ją karmię, tym bardziej ona mnie niszczy.
Ale gdybym przestała,
to co wtedy zostanie ze mnie?
Jestem statkiem, który wypÅ‚ynÄ…Å‚ bez powrotu i solÄ…, która powoli rozpuszcza siÄ™ w dÅ‚oniach życia… Może to jest mój sposób na znikniÄ™cie –
nie hukiem, nie krzykiem, ale cichym, powolnym rozpuszczeniem się w kimś, kto nie pozwala mi być wolną.
Nie wiem, czy to walka, czy poddanie.
Nie wiem, czy powinnam ją zostawić,
czy dać się jej całkowicie pochłonąć.
Wiem jedno – bez niej byÅ‚abym tylko cieniem bez ksztaÅ‚tu, ale z nią… jestem czymÅ› wiÄ™c
ej niż znikaniem.
kruszę cię w dłoniach
jak najdroższy kryształ i
myślę tylko o tym, żeby
nie wciągnąć się na stałe
numery telefonów są zbędne
jak wydrukowane na papierze poradniki guru sukcesu
jesteśmy pokoleniem, które kocha zbierać odpady i śmieci
może dlatego właśnie w łonie społeczeństwa
rośnie niezdolny do samodzielnego istnienia człowiek
i wydaje się, iż stanowi on ideał, brakujące ogniwo
pomiędzy małpą a nadczłowiekiem
ostatnie ogniwo łańcucha, na którym trzymają
jak na krótkiej smyczy, ludzkość zaprzęgniętą
do wyścigu szczurów
patrzę na to społeczeństwo, które nieustannie
bierze udział w biegu, w którym pomiędzy biegaczy
trafia kulawy szczur, któremu należy się pierwszeństwo,
aby przypadkiem nie poczuł się wykluczony.
może zastanawiasz się, dokąd do zmierza,
ale moje myśli biegną bez końca,
nie widzÄ™ w tym kierunku, sensu, ani celu.
to wyłącznie podróż.
wyciÄ…gam z kosza co lepsze wnioski.
DziÅ› znów myÅ›lÄ™ o tym, jak powoli znikam. Nie zostawiam po sobie poÅ‚amanych mostów, nie trzaskam drzwiami. Po prostu odpÅ‚ywam, tak cicho, że nikt nie sÅ‚yszy plusku. Jestem jak statek – biaÅ‚a plamka na horyzoncie. Czasem ktoÅ› krzyknie z brzegu, inny pomacha rÄ™kÄ…, ale te gÅ‚osy nie niosÄ… siÄ™ przez mgÅ‚Ä™, nie dochodzÄ… do mnie.
CzujÄ™, jak rozpuszczam siÄ™ w Twoich dÅ‚oniach, Å»ycie. I już nie protestujÄ™. Może chciaÅ‚abym stać siÄ™ grudkÄ… soli – zanurzyć siÄ™ w Twoim cieple i zniknąć. Zostać tylko w smaku, w Twoich Å‚zach, może w czyjejÅ› herbacie wypitej w poÅ›piechu, w zapachu mokrego swetra, który ktoÅ› kiedyÅ› zapomni na Å‚awce w parku.
Każdy mój dzieÅ„ jest jak kolejny metr w gÅ‚Ä…b oceanu – coraz zimniej, ciemniej, ciszej, coraz dalej od brzegu. To tak wciÄ…ga…
PiszÄ™ do Ciebie, żebyÅ› wiedziaÅ‚o, że próbujÄ™ siÄ™ trzymać. Chwytam siÄ™ resztek powietrza, ludzi na nabrzeżach, ich rÄ…k, które mnie nie siÄ™gnÄ…. Nie chcÄ™ żeby siÄ™gnęły… Może to wstyd, a może ulga – nie wiem.
Gdy zamykam oczy, widzę wodospad, światła, domy, miasto, które kiedyś było moje. Teraz wszystko się rozmywa. Zostaje tylko ta cisza, ten szum w uszach i ciepłe dłonie, w których chciałabym się rozpuścić do końca.
Spójrz za mnÄ… na liniÄ™ wody. Może jeszcze bÄ™dzie tam biaÅ‚y żagiel – ostatni Å›lad, że byÅ‚am.
Katarzyna mówi, że to nie szkodzi, że kochała bez wzajemności.
Gdyby nie to, nie wiedziałaby, że potrafi kochać.
widziałam wiatr
jak włosy rozpuścił
i potargany wracał do domu
widziałam deszcz
co stopy przemoczył
nie wchodząc w żadną kałużę
widziałam nas
przez dziurkÄ™ od klucza
choć klamka już dawno zapadła
o miłości!
wyrwij mi pióro
bym nie pisała nic
do wiosny
