Spotkanie nieliryczne3 (2)
Idziemy milcząc, znajomą ścieżką
kładzie się światło blaskiem na włosach,
srebrzystoÅ›wietlnym cieniem ukÅ‚ada –
między słowami naszych zabłąkań
Rozsnuwasz wizje przyszłym zdarzeniom,
którym odwaga wyznacza drogę
– ale zwÄ…tpienie i mroczna rozpacz
gasi nadzieję, powleka chłodem.
Chcesz wskrzesić bajkę, dawno umarła,
zabrała z sobą skryte marzenia.
Teraz ją wzbudzasz żeby się wdarła,
już nie mam siły niczego zmieniać.
Milczące słowa kończą ten spektakl.
W pamięci ślad twój pewnie zostanie,
jak liść co w ciszy na wodę spada
i znika wolno w gasnącym świetle.
Oceń klikając:
