Skrzynia

4.6 (8)

DzieciÅ„stwo –

zatrzaśnięte w skrzyni,

z ciałem zepsutej lalki,

zbyt ciche,

by wspominać,

zbyt trwałe,

by zniknąć.

Åšwiat nie chciaÅ‚ go poznać –

było zbędne

jak sztuczne westchnienie,

unoszÄ…ce siÄ™ nad

dachami sierocińca.

Przemyka teraz cicho,

cieniem bez imienia,

tam,

gdzie smutek łzawą mgłą się ściele.

Czeka na dotyk,

który nie rani,

na słowo,

które nie osądza.

Istnieje w szczelinie

między życiem a udręką.