Kategoria: 1. Poezja

kruszę cię w dłoniach

jak najdroższy kryształ i

myślę tylko o tym, żeby

nie wciągnąć się na stałe

numery telefonów są zbędne

jak wydrukowane na papierze poradniki guru sukcesu

jesteśmy pokoleniem, które kocha zbierać odpady i śmieci

może dlatego właśnie w łonie społeczeństwa

rośnie niezdolny do samodzielnego istnienia człowiek

i wydaje się, iż stanowi on ideał, brakujące ogniwo

pomiędzy małpą a nadczłowiekiem

ostatnie ogniwo łańcucha, na którym trzymają

jak na krótkiej smyczy, ludzkość zaprzęgniętą

do wyścigu szczurów

patrzę na to społeczeństwo, które nieustannie

bierze udział w biegu, w którym pomiędzy biegaczy

trafia kulawy szczur, któremu należy się pierwszeństwo,

aby przypadkiem nie poczuł się wykluczony.

może zastanawiasz się, dokąd do zmierza,

ale moje myśli biegną bez końca,

nie widzÄ™ w tym kierunku, sensu, ani celu.

to wyłącznie podróż.

wyciÄ…gam z kosza co lepsze wnioski.

widziałam wiatr
jak włosy rozpuścił
i potargany wracał do domu

widziałam deszcz
co stopy przemoczył
nie wchodząc w żadną kałużę

widziałam nas
przez dziurkÄ™ od klucza
choć klamka już dawno zapadła

o miłości!
wyrwij mi pióro
bym nie pisała nic
do wiosny

Na zielonej gałęzi siedzi,

O słońcu  za słabym wciąż ględzi,

Nie wystarczy mu zawierucha,

O kosmosie doniesień słucha,

Że w mieście Ankarze posucha,

Niespokojne, nieprzewidywalne, dziecinne.

Gdy wers …

Gdy wers oddechu nie wstrzymuje
A papier nie przyjmuje spowiedzi,
Gdy nocna cisza zamyka powieki
Kończę rozmowy z własnym sumieniem.

Coraz trudniej siebie rozpoznajÄ™.
PiszÄ™ – muszÄ™ ze sobÄ… rozmawiać.
By nie utonąć w milczącym krzyku.

Wiersz przechowa cień mego istnienia.

upalny poranek

trawa miękka pod stopami

cień tuli kwiaty

wiatr niesie zapach

słońce topi letni sen

cisza śpiewa wśród liści