Kategoria: 1. Poezja

Oderwany.
Zły.
Milczący.

Mówili:

“On nigdy nie będzie normalny,

On nigdy nie będzie pasował.”

A on…

gubił słowa,
jakby były za ciężkie dla ust.

Uciekał.
Chował się w trzewiach miasta,

w którym cień był jedynym przyjacielem,

i gdzie nikt nie pytał o imię.

Chodził jak bezpański kot.
Ranił nogi,
a dusza krwawiła od dawna.

Tworzył własną legendę,

której nikt nie był w stanie mu odebrać.

W domu?

Pełno dzieci,
samotnych jak on.

W szkole?

Tylko oczy.
Wpatrzone. Wbijające się jak ostrza.

Wymazywany ze zdjęć,
jak plama, której nie da się zmyć.

Łzy chował głęboko.

Zobaczyłam.

Poznałam.

Usta — zatrzaśnięte.
Oczy — dwa zimne sztylety.
Serce — zbroja.
Pięści — kamienie.

I dziś…

po raz pierwszy

otworzył dłonie.

Zamilkły szepty

I nawet księżyc w Twojej dłoni zasnął

Ogród też cały już śpi

Tylko w sercu światła nie gasną

Może to w szybę uderzył wiatr

A może to Twój głos znowu słyszę

Gdy milknie cały świat

Moje myśli spokojnie kołyszesz

Dziś nie muszę się już bać

Mogę też już przestać walczyć

Mimo, że jesteś daleko

Żebym oddychał, musi wystarczyć

I nawet o tym, że Cię kocham

Już słów na głos nie mówię

Niech ta miłość do końca trwa

Przecież nie muszę wszystkiego rozumieć

Proszę, wejdź tu niby na chwilę

Ale zostań i już nigdy nie uciekaj

Posłuchaj o tej miłości bez słów

Pokażę Ci dom, w którym na Ciebie czekam

nie szukałam cię
w żadnym z planów
nie było dla ciebie miejsca

a ty

przyszedłeś
jak deszcz w środku lata

nieproszony
a tak potrzebny

nie chodziło o słowa
ty patrzyłeś tak
że moje myśli same układały się w zdania
których bałam się pomyśleć na głos

byłeś lustrem
w którym nie dało się ukryć
żadnego pęknięcia

i bałam się ciebie

tego spokoju
który gasił wszystkie moje wewnętrzne wojny
jednym spojrzeniem

nie byłeś przygodą
byłeś powrotem

do domu, którego nie znałam
a za którym tęskniłam
od zawsze

teraz
w twojej obecności
wszystkie moje mury
zbudowane z lęku i gniewu
stają się linią na piasku

przestałam grać
bo znasz scenariusz na pamięć

nie musisz nic robić
“po prostu
bądź”

Dni spadają jak kartki z kalendarza.

Celebruję istnienie.

Podajesz puchar bianco,

tęczę zamkniętą w kroplach wina.

Budzi się apetyt na życie.

Nie ma jutra dla słów,

nie ma dla czułości.

Toast.

Za poranki po nocach zdarzeń,

za ciszę twoich oczu,

melodię bez słów,

ukojenie niepokoju.

Za szczęście, które nie zna starości.