Starożytność była jedną z najważniejszych epok w dziejach ludzkości, obejmującą okres od wynalezienia pisma około 3500 r. p.n.e. do upadku Cesarstwa Zachodniorzymskiego w 476 r. n.e.
To właśnie wtedy powstały pierwsze wielkie cywilizacje, które stworzyły podwaliny pod kulturę, naukę i religię znane nam do dziś. Była to epoka długiego rozwoju, w której ludzkość uczyła się organizować życie społeczne, rozwijała rolnictwo, handel, architekturę i sztukę.
Starożytność nie była jednorodna – w różnych częściach świata rozwijały się niezależne od siebie kultury, takie jak Mezopotamia, Egipt, Indie, Chiny, Grecja czy Rzym. Każda z tych cywilizacji pozostawiła po sobie trwałe ślady w postaci budowli, tekstów literackich i osiągnięć intelektualnych. Był to czas narodzin prawa, pierwszych systemów politycznych, wielkich religii i filozofii, które kształtowały ludzkie myślenie.
Epoka ta zapisała się również w pamięci jako czas wojen i podbojów, które zmieniały granice i układ sił między państwami. Jednak to właśnie dzięki kontaktom, konfliktom i wymianie handlowej następowało przenikanie się kultur.
Starożytność była epoką dynamiczną, w której ludzie zaczęli świadomie kształtować swoją historię i dziedzictwo. Rozwój pisma pozwolił na utrwalanie wiedzy i przekazywanie jej kolejnym pokoleniom, co odróżniało tę epokę od wcześniejszej prehistorii.
Zrodziły się wtedy pierwsze eposy, kroniki i kodeksy prawne, które miały ogromne znaczenie dla budowy tożsamości wspólnot. Był to okres nie tylko praktycznych wynalazków, ale też duchowego rozwoju – narodzin mitów, idei i systemów wierzeń. Starożytność była fundamentem, na którym wzniesiono późniejsze epoki historyczne i literackie, dlatego jej znaczenie pozostaje uniwersalne.