Romantyzm to epoka, która rozwinęła się na przełomie XVIII i XIX wieku i trwała mniej więcej do połowy XIX stulecia. Był to czas gwałtownych przemian politycznych, społecznych i kulturowych, które wpłynęły na sposób myślenia i twórczość artystyczną.
Romantyzm narodził się jako sprzeciw wobec racjonalizmu i chłodnego intelektualizmu oświecenia, stawiając na pierwszym miejscu uczucia, intuicję, wyobraźnię i indywidualne doświadczenie. To epoka, w której podkreślano wyjątkowość jednostki, jej duchową głębię i wewnętrzne konflikty.
W literaturze i sztuce pojawiły się motywy natury, mistycyzmu, tajemniczości i tęsknoty za tym, co nieosiągalne. Romantyzm był również epoką buntu – przeciwko tyranii, niesprawiedliwości i ograniczeniom społecznym, co widać w licznych powstaniach i rewolucjach. Ważną rolę odegrały także narodowe dążenia wolnościowe, zwłaszcza w krajach pozbawionych niepodległości, takich jak Polska.
Romantycy wierzyli, że sztuka i literatura mogą kształtować świadomość narodową i podtrzymywać nadzieję na lepszą przyszłość. Epoka ta była czasem połączenia sztuki z polityką, religią i filozofią, tworząc niezwykle bogaty i złożony obraz świata. Romantyzm miał różne oblicza w różnych krajach, ale wszędzie wyrażał tęsknotę za absolutem, wolnością i duchowym spełnieniem. To właśnie on nadał literaturze i sztuce nowy wymiar, który do dziś inspiruje kolejne pokolenia.