Sztuka renesansu opierała się na harmonii, proporcji i powrocie do wzorców antycznych. Architektura wyróżniała się prostotą form, łukami, kopułami i kolumnadami, inspirowanymi budowlami starożytnego Rzymu. Najsłynniejsze dzieła architektoniczne to katedra Santa Maria del Fiore we Florencji z kopułą Brunelleschiego czy bazylika św. Piotra w Rzymie, przebudowywana w tej epoce.
W malarstwie artyści dążyli do realizmu i odkryli perspektywę, co nadało obrazom głębi i przestrzeni. Leonardo da Vinci malował „Mona Lisę” i „Ostatnią Wieczerzę”, a Rafael stworzył „Szkołę Ateńską”. Michał Anioł pozostawił po sobie monumentalne freski w Kaplicy Sykstyńskiej i rzeźbę Dawida. Kultura renesansu to nie tylko sztuka, ale także muzyka – rozwijały się chóry, muzyka świecka i religijna, a kompozytorzy eksperymentowali z polifonią. Teatr odrodzenia czerpał z tradycji antycznych – we Włoszech rozwijała się commedia dell’arte, a w Anglii dramat Szekspira. Kultura renesansu była przesiąknięta duchem humanizmu – w centrum znajdował się człowiek i jego doświadczenia. Mecenat bogatych rodów i władców sprawił, że sztuka osiągnęła nieznany dotąd rozkwit. Była to kultura radosna, pełna optymizmu, harmonii i zachwytu nad światem.