Prehistoria to najdłuższy i najbardziej tajemniczy okres dziejów człowieka – czas sprzed wynalezienia pisma. Trwała od momentu pojawienia się pierwszych narzędzi kamiennych, czyli od około 2,6 mln lat p.n.e. aż do ok. 3500 r. p.n.e., gdy w Mezopotamii powstały pierwsze systemy pisma klinowego.
Był to etap, w którym człowiek stopniowo przekształcał się z istoty zbierającej i polującej w twórcę kultury i organizatora życia społecznego. Prehistoria dzieli się na epoki kamienia (paleolit, mezolit, neolit) oraz epokę brązu i żelaza – każda z nich odzwierciedlała rozwój techniki i narzędzi, a wraz z nimi przemiany w codziennym życiu.
Cechy charakterystyczne prehistorii:
- Paleolit – pierwsze narzędzia z krzemienia, ogień, sztuka naskalna (np. malowidła z Lascaux i Altamiry).
- Mezolit – początki osadnictwa, udoskonalenie łuku i strzał, większa rola rybołówstwa.
- Neolit – rewolucja neolityczna, czyli przejście do rolnictwa i hodowli, powstanie stałych osad, garncarstwa i tkactwa.
- Epoka metali – rozwój brązu i żelaza, które zrewolucjonizowały narzędzia, broń i handel.
Prehistoria nie znała jeszcze literatury w klasycznym znaczeniu, ale narodziła się proto-literatura – czyli ustne przekazy, mity, opowieści i pieśni, które służyły przekazywaniu wiedzy i tradycji. Malowidła w jaskiniach, rytuały i symbole można uznać za pierwsze próby wyrażania ludzkiej wyobraźni i duchowości. To właśnie w tym czasie ukształtowały się fundamenty kultury, które później stały się podstawą literatury starożytnych cywilizacji.
Prehistoria to więc nie tylko czas trudnego życia i walki o przetrwanie, lecz także początek sztuki, mitów i opowieści – najstarszej formy literatury, która pozwalała ludziom zrozumieć świat i swoje miejsce w nim.