Sztuka oświecenia podporządkowana była racjonalizmowi i klasycznym ideałom harmonii, prostoty i symetrii. Artyści nawiązywali do wzorców starożytnej Grecji i Rzymu, co szczególnie widoczne było w architekturze i rzeźbie. Rozwinął się klasycyzm, w którym najważniejsza była harmonia formy i przejrzystość przekazu. W malarstwie popularne były sceny historyczne, alegorie i portrety, które miały charakter dydaktyczny. Oświecenie przyniosło także rozwój teatru, który stał się przestrzenią dyskusji o problemach społecznych i politycznych. Opera i balet zyskały na znaczeniu jako formy rozrywki i sztuki wysokiej.
Muzyka epoki oświecenia to przede wszystkim klasycyzm wiedeński, z twórczością Haydna, Mozarta i Beethovena. Ich dzieła cechowały się klarowną formą, melodyjnością i równowagą między emocją a intelektem.
Ważnym elementem kultury stały się salony literackie i towarzyskie, w których spotykali się pisarze, filozofowie i politycy, aby dyskutować o ideach. Kultura oświecenia miała charakter obywatelski – jej celem było wychowanie świadomego człowieka i odpowiedzialnego obywatela.
Rozwój prasy i czasopism literackich przyczynił się do upowszechnienia kultury w szerokich kręgach społecznych. W Polsce do najważniejszych dzieł architektonicznych należą klasycystyczne pałace i rezydencje magnackie, takie jak Łazienki Królewskie w Warszawie. Cała sztuka i kultura tego okresu podporządkowane były idei dydaktyzmu i miały pełnić funkcję wychowawczą.