Sztuka Młodej Polski była niezwykle bogata i różnorodna. W malarstwie rozwijała się secesja, symbolizm i ekspresjonizm, które odrzucały realizm na rzecz metafory, nastroju i intensywności barw. Artyści jak Jacek Malczewski, Józef Mehoffer czy Stanisław Wyspiański tworzyli dzieła pełne symboli narodowych, mitologicznych i religijnych. Wyspiański szczególnie zasłynął jako twórca wszechstronny – malarz, dramatopisarz, reformator teatru.
W kulturze epoki widoczny był dekadentyzm, czyli poczucie schyłku i upadku cywilizacji, które znajdowało wyraz w sztuce, literaturze i muzyce. Architektura secesyjna przyniosła faliste linie, bogatą ornamentykę i dążenie do harmonii między sztukami.
Teatr młodopolski, reprezentowany przez Wyspiańskiego czy Gabriela Zapolską, ukazywał dramat jednostki i krytykował mieszczańską moralność.
Muzyka epoki była pełna ekspresji i emocji – warto wspomnieć o Karolu Szymanowskim, który tworzył dzieła inspirowane symbolizmem i folklorem.
Kultura Młodej Polski łączyła fascynację europejskimi trendami z głębokim zakorzenieniem w polskiej tradycji. Była to epoka, w której sztuka miała zarówno charakter indywidualistyczny, jak i narodowy.