Historia Młodej Polski rozpoczyna się około 1890 roku i trwa do wybuchu I wojny światowej w 1914, a w Polsce aż do odzyskania niepodległości w 1918 roku. Był to czas ogromnych przemian społecznych, gospodarczych i politycznych. Europa przeżywała dynamiczny rozwój przemysłu i urbanizację, co niosło ze sobą zarówno nadzieje, jak i kryzysy społeczne. Pojawiło się poczucie zagrożenia, wynikające z szybkiego postępu cywilizacyjnego, który nie zawsze nadążał za potrzebami człowieka.
Młoda Polska była reakcją na realizm i pozytywizm, które nie odpowiadały już na duchowe pytania epoki. Twórcy inspirowali się prądami zachodnioeuropejskimi – symbolizmem francuskim, ekspresjonizmem niemieckim czy modernizmem wiedeńskim. Nazwa epoki nawiązywała do podobnych ruchów młodoniemieckich czy młodotureckich, które miały charakter odnowy duchowej i społecznej.
W Polsce szczególne znaczenie miała sytuacja polityczna – kraj nadal znajdował się pod zaborami, a twórcy musieli mierzyć się z problemami zniewolenia i narodowej tożsamości. Historia epoki ukazuje ją jako czas napięć między pesymizmem a nadzieją, dekadentyzmem a wolą życia, sztuką dla sztuki a sztuką dla narodu.