Historia edukacji bada rozwój systemów nauczania, szkół, uniwersytetów i metod kształcenia od czasów starożytnych po współczesność.
W starożytności nauka była przywilejem elity – w Egipcie, Mezopotamii czy Grecji kształcono pisarzy, kapłanów i filozofów. W średniowieczu dominowały szkoły kościelne, klasztorne i katedralne, które przygotowywały do życia duchownego i administracyjnego. Uniwersytety powstające w XII–XIII wieku w Europie kształciły studentów w zakresie prawa, medycyny, teologii i sztuk wyzwolonych. Renesans przyniósł humanistyczną edukację, rozwój nauk przyrodniczych, matematyki i języków klasycznych. Barok i Oświecenie rozwijały szkoły miejskie i akademie, kładąc nacisk na wiedzę praktyczną i moralne wychowanie. XIX wiek to rozwój systemów szkolnych masowych, edukacja dziewcząt i chłopców oraz tworzenie podstaw nowoczesnej pedagogiki. Pozytywizm promował edukację dla rozwoju społecznego, pracy zawodowej i świadomości obywatelskiej. XX wiek przyniósł powszechne szkolnictwo, dostęp do wyższych uczelni, reformy programowe i różnorodność metod nauczania. Współczesność charakteryzuje się cyfryzacją edukacji, globalizacją wiedzy i edukacją zdalną.
Historia edukacji bada też wpływ religii, filozofii i polityki na kształt programów nauczania. Edukacja była narzędziem kontroli społecznej, emancypacji i rozwoju jednostki. Pedagodzy tacy jak Comenius, Rousseau czy Dewey wpłynęli na nowoczesne koncepcje wychowania. Historia edukacji pokazuje zmiany w wartościach, celach i priorytetach nauki. Zajmuje się także kształceniem zawodowym, artystycznym i naukowym. Ukazuje rolę nauczycieli, uczniów i instytucji edukacyjnych. Badanie historii edukacji pozwala zrozumieć zmiany społeczne, ekonomiczne i kulturowe. Edukacja kształtuje mentalność jednostek, a tym samym rozwój społeczeństw. Pokazuje też nierówności społeczne i przeszkody w dostępie do wiedzy. Historia edukacji łączy się z historią technologii, idei i kultury.