Poezja jest jedną z najstarszych form literackich, obecna w kulturze od czasów starożytnych. Jej cechą charakterystyczną jest rytm, rym, melodia języka i gęstość wyrazu. Poezja pozwala na wyrażanie emocji, refleksji filozoficznych, obrazów przyrody i doświadczeń jednostki.
W literaturze antycznej poezja epicka opowiadała o bohaterach, wojnach i losach ludzi oraz bogów. W średniowieczu poezja była związana z religią, moralnością i życiem dworskim. Renesans przyniósł poezję liryczną, celebrującą piękno człowieka, miłość i harmonię świata. Barok wprowadza poezję pełną kontrastów, dramatyzmu, metafor i refleksji nad przemijaniem. Pozytywizm rozwijał poezję dydaktyczną, społeczną i realistyczną. Młoda Polska eksperymentuje z formą, symboliką, impresją i nastrojem. Dwudziestolecie międzywojenne rozwijało poezję awangardową, eksperymentalną i psychologiczną. Współczesna poezja korzysta z tradycji, ale także wprowadza nowe media – poezję wizualną, performatywną i cyfrową.
Poezja może przybierać różne gatunki – liryka, epika, dramat, satyra czy poemat filozoficzny. Jest środkiem wyrazu emocji, idei, światopoglądu i krytyki społecznej. Poezja często posługuje się symbolami, metaforami, aluzjami i rytmem języka.
Liryka romantyczna celebruje uczucia, wolność i przyrodę. W poezji realistycznej dominuje obserwacja życia codziennego i komentarz społeczny.
W poezji współczesnej eksperymentuje się z brakiem rymu, strukturą wizualną i językiem potocznym. Poezja pozwala na wyrażenie indywidualnego spojrzenia na świat oraz odniesień do historii i tradycji. Jest narzędziem edukacji, refleksji i rozrywki. Poezja może inspirować, poruszać, wzruszać i prowokować.
W każdej epoce literackiej pozostaje nośnikiem uniwersalnych prawd o człowieku i świecie.