Literatura dwudziestolecia międzywojennego odzwierciedlała złożoność życia społecznego i duchowego. Powstały nowe kierunki literackie, m.in. modernizm, futuryzm, ekspresjonizm i skamandryzm.
Poeci i prozaicy podejmowali tematy związane z doświadczeniami wojny, odbudową państwa, problemami społecznymi i tożsamością narodową. W Polsce do czołowych twórców należeli Stefan Żeromski, Władysław Reymont, Jarosław Iwaszkiewicz, Julian Tuwim i Kazimierz Wierzyński.
Literatura była przestrzenią eksperymentów formalnych i stylistycznych – autorzy testowali nowe metody narracji, poetyki i struktury utworów. Powieść realistyczna współistniała z modernistycznym symbolizmem i poezją eksperymentalną. Poruszano kwestie emancypacji kobiet, problemów społecznych i konfliktów ideowych.
Literatura młodopolska ewoluowała w kierunku literatury awangardowej i refleksyjnej. Był to czas krytyki mieszczaństwa, poszukiwania nowoczesnych wartości i twórczego niepokoju. Literatura dwudziestolecia międzywojennego przygotowała grunt pod literaturę XX wieku, w tym dla okresu wojennego i okupacyjnego.