Historia baroku nierozerwalnie wiąże się z burzliwymi wydarzeniami XVII wieku. Był to okres wojen religijnych, kryzysów gospodarczych, ale też ekspansji kolonialnej i rozwoju nauki. Reformacja i kontrreformacja zmieniły oblicze Europy, a sztuka barokowa stała się narzędziem Kościoła katolickiego w walce o wiernych. Monarchie absolutne, takie jak Francja Ludwika XIV, budowały swoją potęgę, prezentując władzę poprzez monumentalne budowle i bogaty ceremoniał.
W Polsce barok przypadł na czas wojen ze Szwecją, Rosją i Turcją, a także kryzysu wewnętrznego i upadku znaczenia państwa szlacheckiego. Jednocześnie rozwijała się kultura sarmacka, związana z obyczajami szlachty, jej religijnością i poczuciem wyjątkowości. W Europie Zachodniej barok miał bardziej świecki charakter – we Francji i Anglii łączył się z rosnącą rolą dworów i dworskiej etykiety. Epoka ta była również czasem rozwoju nauki – Galileusz, Kepler czy Newton odkrywali prawa rządzące światem. Historia baroku to więc nie tylko wojny i konflikty, lecz także ogromny postęp intelektualny i artystyczny. Była to epoka, w której świat zaczął się globalizować dzięki handlowi i koloniom. Historia baroku pokazuje, jak religia, polityka i nauka mogły się splatać w jeden, skomplikowany obraz epoki.