Codzienność to obraz życia ludzi w różnych epokach, obejmujący pracę, życie rodzinne, rytuały, rozrywkę i praktyki społeczne. Już w prehistorii codzienność obejmowała zdobywanie pożywienia, obróbkę narzędzi, budowę schronień i współpracę w grupie. Starożytność wprowadziła miasta, handel, instytucje, edukację i rytuały religijne jako element życia codziennego. W średniowieczu życie codzienne było ściśle związane z rytmem religijnym, feudalnym i rolniczym. Renesans przyniósł rozwój miast, handlu, życia dworskiego i kultury rozrywkowej. Barok ukazywał ceremonialność, przepych w codziennych zwyczajach elit i wpływ religii na codzienne życie. Oświecenie kładło nacisk na edukację, pracę i rozwój społeczny jednostki. XIX wiek to przemiany miejskie, industrializacja, życie zawodowe i zmiana ról społecznych. XX wiek przyniósł rozwój techniki, komunikacji, pracy biurowej i masowej rozrywki. Codzienność obejmuje także życie rodzinne, rytuały związane z narodzinami, ślubami, świętami i pogrzebami. Analiza codzienności pozwala zrozumieć mentalność, zwyczaje i wartości społeczne. Życie codzienne kształtowało sztukę, literaturę, teatr, muzykę i modę. Codzienność była również polem walki klas społecznych, emancypacji i rozwoju technologii. Zwyczaje kulinarne, obyczajowe, edukacyjne i religijne odzwierciedlały mentalność epok. Historia codzienności ukazuje także rolę kobiet, dzieci, mężczyzn i różnych grup społecznych. Badanie codzienności pozwala zrozumieć, jak ludzie radzili sobie z wyzwaniami życia, w tym chorobami, wojnami i ubóstwem. Codzienność kształtowała rytm życia miejskiego, wiejskiego, dworskiego i klasztornego. Analiza codzienności ukazuje wpływ religii, prawa, polityki i technologii na życie jednostki. Badanie codzienności pozwala uchwycić przemiany społeczne, mentalne i kulturowe.
Codzienność ludzi była nierozerwalnie związana z edukacją, która w każdej epoce przyjmowała inne formy i miała różny dostęp. W prehistorii wiedza przekazywano ustnie, głównie w formie praktycznych umiejętności przetrwania i opieki nad grupą. W starożytności powstały pierwsze szkoły i systemy nauczania, które obejmowały czytanie, pisanie, rachunki i podstawy filozofii. Greccy i rzymscy młodzieńcy uczęszczali na zajęcia przygotowujące do życia publicznego i udziału w życiu politycznym. W średniowieczu edukacja była głównie dostępna dla duchowieństwa i elit, a klasztory i katedry pełniły funkcję centrów nauki. Renesans przyniósł powrót do klasycznych tekstów i rozwój humanizmu, kładąc nacisk na wszechstronny rozwój jednostki. W baroku edukacja obejmowała również wychowanie moralne i religijne oraz naukę etykiety dworskiej. Oświecenie wprowadziło powszechniejszy dostęp do nauki i rozwój systemów szkół publicznych. W XIX wieku rozkwitły szkoły elementarne i zawodowe, a edukacja stała się coraz bardziej zinstytucjonalizowana. XX wiek przyniósł masowy dostęp do edukacji, rozwój uniwersytetów i edukacji dorosłych. Edukacja kształtowała nie tylko wiedzę, ale i wartości, obyczaje i sposób postrzegania świata.
Zwyczaje towarzyskie odzwierciedlały hierarchię społeczną i normy kulturowe każdej epoki. W prehistorii wspólne polowania i obrzędy były okazją do integracji grupy. W starożytności bankiety, sympozja i publiczne widowiska pełniły funkcję socjalną i edukacyjną. W średniowieczu turnieje, jarmarki i święta religijne sprzyjały kontaktom społecznym i wymianie informacji. Dwory renesansowe organizowały bale, koncerty i spotkania literackie, które kształtowały kulturę elit. W baroku spotkania towarzyskie były pełne ceremonialności i rytuałów, ukazując status społeczny uczestników. Oświecenie przyniosło salony literackie, kawiarnie i kluby dyskusyjne, gdzie debaty intelektualne były na porządku dziennym. W XIX wieku rozwój miast i kolei umożliwił częstsze wizyty i podróże w celach towarzyskich. W XX wieku pojawiły się kluby, teatry, kina i kawiarnie jako centra życia społecznego. Zwyczaje towarzyskie obejmowały także codzienne wizyty, listy, zaproszenia i ceremonie rodzinne. Edukacja i zwyczaje towarzyskie wzajemnie się przenikały, kształtując normy zachowań i etykiety.
Życie codzienne dzieci różniło się w zależności od klasy społecznej. W prehistorii dzieci uczyły się poprzez zabawę i uczestnictwo w pracach dorosłych. W starożytności edukacja dzieci była często podporządkowana przygotowaniu do życia zawodowego lub politycznego. W średniowieczu dzieci chłopskie uczyły się pracy na roli, podczas gdy dzieci szlachty uczono sztuki wojennej i literatury. Renesans wprowadził wychowanie obejmujące naukę języków, sztuk pięknych i etykiety. W baroku edukacja dzieci koncentrowała się na moralności, religii i protokołach dworskich. Oświecenie propagowało wychowanie obywatelskie i umiejętności praktyczne. XIX wiek przyniósł obowiązkową edukację elementarną dla większości dzieci. W XX wieku dzieci uczęszczały do szkół masowych, uczestnicząc w programach sportowych, artystycznych i naukowych. Edukacja dzieci kształtowała ich aspiracje, wartości i przyszłe role społeczne.
Zwyczaje towarzyskie kobiet w różnych epokach różniły się od zwyczajów mężczyzn. W starożytności kobiety uczestniczyły w życiu domowym i religijnym, rzadziej publicznym. W średniowieczu kobiety zajmowały się prowadzeniem domu, rzemiosłem i opieką nad dziećmi, a na dworach pełniły rolę edukatorek i towarzyszek. Renesans przyniósł większą aktywność kobiet w sztuce i literaturze, zwłaszcza w kręgach dworskich. W baroku kobiety uczestniczyły w salonach i ceremoniach, które były okazją do kształtowania wpływów rodzinnych i społecznych. Oświecenie sprzyjało edukacji kobiet i ich udziałowi w debatach intelektualnych. XIX wiek przyniósł walkę o prawa kobiet i rozwój organizacji społecznych oraz edukacyjnych. XX wiek umożliwił kobietom dostęp do wszystkich szczebli edukacji i pracy zawodowej. Zwyczaje towarzyskie kobiet obejmowały wizyty, spotkania, modę i obrzędy rodzinne. Edukacja i zwyczaje kobiet miały wpływ na kulturę, literaturę i życie publiczne.
Życie codzienne mężczyzn obejmowało pracę, naukę i udział w życiu publicznym. W prehistorii mężczyźni zajmowali się polowaniem i obroną społeczności. W starożytności pełnili funkcje polityczne, wojskowe i religijne. W średniowieczu mężczyźni chłopscy pracowali na roli, rycerze brali udział w wojnach, a mieszczanie w rzemiośle i handlu. Renesans przyniósł aktywność intelektualną, udział w sztuce i polityce. W baroku mężczyźni uczestniczyli w ceremoniach, turniejach i nauce dworskiej. Oświecenie propagowało edukację obywatelską, rozwój nauki i kultury. XIX wiek charakteryzował się pracą zawodową, działalnością społeczną i nauką. XX wiek przyniósł biurokrację, przemysł, edukację i sport masowy. Edukacja i zwyczaje mężczyzn wpływały na normy społeczne i mentalność epok.
Zwyczaje towarzyskie obejmowały również rytuały związane z narodzinami, ślubami i pogrzebami. W prehistorii obrzędy te miały charakter magiczny lub religijny. W starożytności towarzyszyły im uroczyste festyny i ceremonie publiczne. W średniowieczu chrzty, zaślubiny i pogrzeby odbywały się w obrębie lokalnych wspólnot i kościołów. Renesans wprowadził rozbudowaną etykietę dworską i uroczystości rodzinne. Barok charakteryzował się przepychem i formalizmem w ceremoniach społecznych. Oświecenie przywiązywało wagę do wychowania moralnego i obywatelskiego w obrzędach rodzinnych. XIX wiek wprowadził bardziej prywatne i zinstytucjonalizowane zwyczaje. XX wiek przyniósł standaryzację obrzędów i większą dostępność usług edukacyjnych, religijnych i kulturalnych. Edukacja i zwyczaje towarzyskie w tych rytuałach kształtowały normy zachowań społecznych.
Codzienność, edukacja i zwyczaje towarzyskie były także związane z rozrywką. W prehistorii ludzie uczestniczyli w tańcach i śpiewach rytualnych. Starożytność przyniosła teatry, igrzyska i muzykę. Średniowiecze charakteryzowało się jarmarkami, turniejami i widowiskami religijnymi. Renesans wprowadził koncerty, bale i widowiska literackie. Barok rozwijał operę, teatr dworski i ceremonie publiczne. Oświecenie promowało kluby dyskusyjne, kawiarnie i literackie spotkania. XIX wiek przyniósł teatry publiczne, koncerty, muzea i biblioteki. XX wiek rozwinął kino, radio, telewizję i sport masowy. Rozrywka kształtowała normy społeczne, wartości i styl życia.
Codzienność była także czasem pracy i nauki praktycznej. W każdej epoce wykonywano prace domowe, rzemieślnicze, rolne i artystyczne. Edukacja obejmowała nie tylko wiedzę teoretyczną, lecz także umiejętności praktyczne. Zwyczaje towarzyskie służyły integracji grup, wymianie doświadczeń i kształtowaniu więzi społecznych. Każda epoka miała własny rytm dnia, tygodnia i roku, który regulował codzienne zajęcia, edukację i spotkania towarzyskie. Analiza codzienności pozwala zrozumieć, jak ludzie organizowali czas, pracę, naukę i rozrywkę. Zwyczaje towarzyskie odzwierciedlały status społeczny, płeć, wiek i przynależność grupową. Edukacja i rozrywka były nierozerwalnie powiązane z rytuałami religijnymi i społecznymi. Codzienność kształtowała rozwój sztuki, literatury, muzyki i mody. Badanie codzienności pozwala uchwycić przemiany mentalności, wartości i norm społecznych.