Rzeźba i architektura to dwie dziedziny sztuki, które kształtują przestrzeń, formę i estetykę społeczeństw. Już w prehistorii pojawiały się figurki kultowe i proste konstrukcje megalityczne, pełniące funkcje religijne i społeczne. Starożytni Egipcjanie, Grecy i Rzymianie rozwijali monumentalne budowle, świątynie, kolumnady oraz posągi bogów, władców i bohaterów. Grecka architektura wprowadziła kolumny, proporcje i harmonię, które do dziś inspirują budownictwo. Rzeźba grecka charakteryzuje się naturalizmem i idealizacją ludzkiego ciała.
W średniowieczu architektura sakralna, gotycka i romańska dominowała w Europie – katedry, klasztory i zamki były symbolem religii i władzy. Rzeźba średniowieczna była w dużej mierze reliefowa i dekoracyjna, podkreślając treści religijne. Renesans wprowadził odrodzenie klasycznych proporcji, perspektywy i realizmu w rzeźbie i architekturze. Barok podkreśla monumentalność, teatralność, kontrasty światła i ruchu w przestrzeni. Oświecenie preferowało harmonię, prostotę i racjonalizm w projektach architektonicznych. XIX wiek przyniósł eklektyzm, historyzm i rozwój technik budowlanych, w tym stal, żelbet i nowe konstrukcje inżynierskie. XX wiek to modernizm, funkcjonalizm, awangarda w architekturze i eksperymenty w rzeźbie abstrakcyjnej. Architektura i rzeźba były nie tylko dekoracją, ale także narzędziem władzy, religii i edukacji. Przestrzeń publiczna, pomniki i pałace ukazują mentalność epok i wartości społeczne.
Rzeźba i architektura wpływały na literaturę, malarstwo, teatr i muzykę. Historia tych dziedzin bada też techniki, materiały i sposoby pracy artystów i inżynierów. Współczesna architektura eksperymentuje z formą, funkcją, ekologią i technologią. Rzeźba współczesna wykorzystuje różnorodne materiały – od metalu po tworzywa sztuczne. Badanie historii rzeźby i architektury pozwala zrozumieć przemiany estetyczne, społeczne i technologiczne. Te dziedziny sztuki są świadectwem tożsamości kulturowej i innowacji człowieka.