Historia sztuki bada rozwój form, stylów, technik i funkcji sztuki w różnych epokach i kulturach. Już w prehistorii pojawiały się pierwsze malowidła jaskiniowe, rzeźby i przedmioty użytkowe zdobione motywami symbolicznymi.
Starożytne cywilizacje tworzyły monumentalne budowle, posągi, freski i reliefy, które pełniły funkcje religijne, polityczne i społeczne. W średniowieczu sztuka była ściśle związana z Kościołem – katedry, malowidła, iluminacje manuskryptów kształtowały wrażliwość religijną. Renesans przyniósł odrodzenie antyku, rozwój perspektywy, realizmu i humanistycznej wizji człowieka w sztuce. Barok charakteryzuje dramatyzm, kontrasty światła i cienia, monumentalność i bogactwo dekoracji. Oświecenie akcentowało harmonię, równowagę i racjonalne zasady estetyczne. XIX wiek to romantyzm, realizm, impresjonizm i narodziny sztuki nowoczesnej, badającej subiektywne doświadczenie artysty.
XX wiek przyniósł awangardę, ekspresjonizm, kubizm, surrealizm i sztukę współczesną, eksperymentującą z formą i materiałem. Historia sztuki obejmuje nie tylko malarstwo, rzeźbę i architekturę, ale także tkaniny, ceramikę, grafiki i design. Sztuka była nośnikiem idei politycznych, religijnych, społecznych i filozoficznych. Badanie historii sztuki pozwala zrozumieć przemiany mentalności i wartości estetycznych w społeczeństwach. Sztuka wpływała na literaturę, muzykę i teatr, tworząc spójne dziedzictwo kulturowe. Współczesna sztuka łączy tradycję z innowacją, eksperymentując z nowymi mediami i technologiami.
Historia sztuki ukazuje wpływ twórców wybitnych oraz środowisk artystycznych na rozwój kultury. Analiza stylów i epok pozwala odczytać kontekst historyczny dzieł. Historia sztuki bada też funkcję społeczną i symboliczną dzieł – od władzy, religii, po rozrywkę i edukację. Sztuka dokumentuje przemiany obyczajowe, technologiczne i ideowe. Historia sztuki jest narzędziem do zrozumienia estetyki i kreatywności człowieka.