Dwudziestolecie międzywojenne to okres obejmujący lata 1918–1939, czas dynamicznych przemian społecznych, politycznych i kulturalnych w Europie i w Polsce.
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 roku naród stanął przed wyzwaniem budowy nowego państwa i tożsamości narodowej. Epoka ta charakteryzowała się burzliwym rozwojem miast, modernizacją życia codziennego i intensyfikacją kontaktów z kulturą europejską. W sztuce, literaturze i muzyce pojawiły się nowe kierunki – modernizm, awangarda, ekspresjonizm, futuryzm i surrealizm. To czas eksperymentów formalnych i ideowych, które odzwierciedlały złożoność współczesnego świata.
Literatura i sztuka były ściśle związane z problemami społecznymi, politycznymi i narodowymi. W Europie rozwijały się nowoczesne ruchy artystyczne, a w Polsce młodzi twórcy starali się połączyć tradycję z nowoczesnością.
Dwudziestolecie międzywojenne to epoka kontrastów – między nadzieją na rozwój a zagrożeniami politycznymi i gospodarczymi. To czas, kiedy kultura stała się areną eksperymentów, ale również narzędziem edukacji, wychowania i kształtowania tożsamości narodowej.