W dwudziestoleciu międzywojennym powstały silne środowiska twórcze i intelektualne. W literaturze centralne postacie to Stefan Żeromski, Władysław Reymont, Jarosław Iwaszkiewicz, Julian Tuwim, Antoni Słonimski i Maria Dąbrowska.
W poezji i prozie rozwijały się różne nurty – od klasycznego realizmu po awangardę i eksperymenty formalne. W malarstwie ważnymi twórcami byli Tadeusz Makowski, Wojciech Weiss, Władysław Strzemiński, a w muzyce Karol Szymanowski i Mieczysław Karłowicz.
Kręgi twórcze koncentrowały się w miastach – Krakowie, Warszawie, Lwowie i Poznaniu, gdzie powstawały czasopisma literackie, kluby artystyczne i kawiarnie intelektualne. W tych środowiskach artyści wymieniali idee, inspirowali się europejską kulturą i współpracowali przy nowych projektach artystycznych.
Dużą rolę odgrywała młodzież akademicka i ruchy literackie, które organizowały odczyty, wystawy i wieczory literackie. Postacie tej epoki były nie tylko twórcami, ale także aktywnymi uczestnikami życia społecznego i publicznego. Wspólnota intelektualna sprzyjała rozwojowi awangardy i wymianie doświadczeń artystycznych.