Młoda Polska to epoka literacko-artystyczna obejmująca lata 1890–1918, będąca odpowiedzią na ograniczenia pozytywizmu i jego przesadny racjonalizm. Twórcy tego okresu pragnęli przełamać chłodny realizm, zwracając się ku subiektywizmowi, emocjom i indywidualizmowi. Był to czas ogromnej różnorodności – obok dekadentyzmu i pesymizmu pojawił się modernizm, symbolizm, ekspresjonizm czy secesja.
W literaturze i sztuce dominowały nastroje kryzysu, poczucie schyłkowości, ale też fascynacja pięknem i duchowością. Epoka ta była także głosem sprzeciwu wobec mieszczańskiej moralności i schematycznych wzorców życia. Artyści Młodej Polski stawiali na wolność twórczą, często buntując się przeciw tradycjom i autorytetom.
W Polsce ruch ten miał wymiar podwójny – z jednej strony łączył się z prądami europejskimi, z drugiej zaś był głosem narodu przygotowującego się do odzyskania niepodległości. Właśnie w tej epoce powstały dzieła pełne symboliki narodowej i społecznej, obok wizji katastroficznych i indywidualistycznych.
Młoda Polska to czas, kiedy artysta był traktowany jako kapłan sztuki, tworzący dla samej idei piękna, a zarazem prorok, ostrzegający przed nadchodzącymi zagrożeniami.