Sztuka romantyzmu była pełna emocji, nastrojów i symboliki, odchodząc od klasycznej harmonii oświecenia. Malarze romantyczni ukazywali dramatyczne krajobrazy, burze, ruiny i sceny historyczne, które miały budzić wzruszenie i refleksję. Caspar David Friedrich w Niemczech tworzył wizje przyrody pełnej duchowego znaczenia. We Francji Delacroix malował obrazy pełne ruchu i ekspresji, takie jak „Wolność wiodąca lud na barykady”.
W muzyce romantyzm przyniósł twórczość Chopina, Liszta, Schumanna czy Wagnera, których dzieła wyrażały głębię uczuć i narodowy charakter. Architektura romantyczna często nawiązywała do średniowiecza, stąd odrodzenie gotyku i budowa neogotyckich katedr.
Kultura romantyzmu była również kulturą politycznego zaangażowania – artyści i pisarze stawali się głosem narodów i rzecznikiem wolności. Ważnym elementem były podróże, fascynacja Orientem i egzotyką, które wprowadzały do sztuki nowe motywy. W kulturze popularnej pojawiła się moda na ballady, legendy i opowieści grozy. Romantyzm był epoką twórczego niepokoju, w której sztuka stawała się narzędziem poszukiwania sensu życia.