Oświecenie to epoka, która rozwinęła się w Europie w XVII i XVIII wieku, a swój największy rozkwit osiągnęła w wieku XVIII, zwanym „wiekiem rozumu”. Był to czas dynamicznych przemian społecznych, politycznych i kulturowych, inspirowanych wiarą w możliwości ludzkiego umysłu. Oświecenie było reakcją na wieki ciemnoty, nietolerancji i wojen religijnych, które trawiły kontynent w poprzednich stuleciach. Ludzie zaczęli domagać się większej wolności, równości i racjonalnego porządku.
Rozwój nauk przyrodniczych, matematyki i filozofii sprawił, że umysł stał się centrum życia intelektualnego. W tym czasie powstały pierwsze encyklopedie i nowoczesne czasopisma, które miały za zadanie upowszechniać wiedzę. Myśliciele oświeceniowi, tacy jak Voltaire, Rousseau czy Monteskiusz, głosili idee tolerancji, praw człowieka i reform politycznych. Wielką rolę odegrały również akademie nauk, które gromadziły uczonych i rozwijały badania.
Oświecenie było także czasem rewolucji – amerykańskiej i francuskiej – które zmieniły oblicze świata i pokazały, że idee mogą stać się praktyką. W Polsce epoka ta związana była z działalnością Komisji Edukacji Narodowej, reformami Sejmu Czteroletniego i próbami modernizacji państwa. Był to czas optymizmu i wiary, że świat można naprawić dzięki rozumowi i edukacji. Oświecenie pozostawiło po sobie dziedzictwo w postaci konstytucji, systemów szkolnictwa i nowych form rządów, które zmieniły życie ludzi na zawsze.